In de achtbaan.

Nee, ik heb nog geen tripje naar Orlando gemaakt. De echte achtbanen komen pas als Pieter er is, nu zit ik regelmatig in een emotionele achtbaan. Na mijn laatste verslag is er veel veranderd. De meiden waar ik vorige week over schreef lieten me op zaterdag ook maar niets weten, waardoor ik het vertrouwen weer helemaal kwijt was. Ik dacht serieus dat het leuke meiden waren, maar helaas lieten ze me dus ‘opeens’ vallen. Eerst zat ik daar heel erg mee, maar gelukkig voel ik me nu al weer stukken beter!

Op zaterdag heb ik de hele dag rustig aan gedaan. Ik zat te wachten op de meiden, want we zouden samen naar een winkelcentrum gaan en daarna wat eten. Toen ik maar niets hoorde van ze, bleek dat ze heel moe waren en al lagen te slapen. Oke? Fijn dat ze dat ook even aan mij lieten weten. Na een flinke huilbui, bedacht ik me dat ik er een ander meisje van de school in dit hotel logeert. Ik wist alleen niet meer in welke kamer ze zat, dus dit ben ik na gaan vragen bij de receptie. Gelukkig gaven ze haar kamernummer gewoon en was ze thuis, waardoor ik uiteindelijk toch nog een leuke avond heb gehad. We zijn samen naar Bayside gegaan. Dat is een soort open winkelcentrum met live muziek. Na deze avond voelde ik me al iets beter, maar eigenlijk zag ik het op dat moment helemaal niet meer zitten. Ik miste mensen om me heen die ik echt kon vertrouwen, die weten wat een afspraak is.
Fabienne (het meisje uit het hotel) en ik zijn zondag samen naar het strand gegaan. Daar ontmoetten we wat Duitse mensen die Fabienne eerder had leren kennen. Zij zijn hier allemaal op stage en wonen ook op Miami Beach. Na een paar uur strand, zijn we allemaal weer naar huis gegaan en ben ik ‘s avonds wat gaan eten met Fabienne. Ook wel weer gezellig, maar toch bleef het negatieve gevoel..
Maandag was de dag van de eerste test. Ondanks dat het niet zo veel voorstelt, was ik toch wel een beetje zenuwachtig. Ja, ik vrees dat ik me altijd druk blijf maken om dit soort dingen. Maar de test bleek vrij makkelijk te zijn. Ik had het idee dat ik wel ongeveer een 7 zou hebben. Op dinsdag bleek echter dat ik een 9,7 had! Weer al zo’n belachelijke uitslag, ik snap het echt niet. Maar uiteraard weer heel leuk om mee te maken.
Op dinsdag besloot ik trouwens ook dat ik toch maar een Amerikaanse simkaart moest aanschaffen. Ik stuur redelijk wat sms’jes hier, dus ik ben bang dat m’n rekening nu al hoog is. Maar ik zag het niet zitten dat ‘ie nog veel hoger zou worden. Helaas bleek dat mijn telefoon niet simlockvrij is, maar gelukkig verkopen ze (hele lelijke) telefoons voor 30 dollar. Deze heb ik dus maar genomen, scheelt toch weer geld. De meeste mensen die ik ken hebben ook een Amerikaans nummer, dus daarom is het lekker goedkoop. Het ging trouwens allemaal niet zo makkelijk, de eerste dag werkte mijn telefoon niet. Maar na veel bellen met de klantenservice werkte m’n telefoon op woensdag eindelijk. Dit was ook de dag dat ik weer in contact kwam met de Duitsers. Ik had ze al eerder gesms’t, maar blijkbaar kwamen mijn sms’jes niet aan. Ik vond ze al helemaal stom, omdat ik dacht dat zij me ook lieten zitten. Maar ze hadden mij ook geprobeerd te bellen en sms’en, dus het was helemaal nergens voor nodig. Op woensdagavond ben ik naar hun toe gegaan. Ze hebben een mooi appartement aan de achterkant van Miami Beach. Het is op loopafstand, maar de wijk waar ik doorheen moet ziet er niet al te veilig uit. Gelukkig ben ik er deze week vaak voor het donker heen gelopen en liep er ‘s avonds laat iemand met me mee naar het hotel. Dus maak je geen zorgen, papa en mama. :)
Op donderdag vroeg Susanne (het Duitse meisje) of ik mee sushi wilde gaan eten. Ik heb het nog nooit op, maar ik durf het echt niet te eten. Maar ik ben toch mee gegaan en gelukkig kon je ook gewoon rijst eten, dus daar heb ik heel veilig voor gekozen. Daarna hebben we nog wat gedronken op Lincoln Road, wat ook weer erg gezellig was. Het opstaan op vrijdag was daardoor wel erg moeilijk (eigenlijk is het elke dag best zwaar), maar ik ben tot nu toe altijd braaf naar de les gegaan. Na de les op vrijdag zijn we met wat mensen naar Coconut Grove gegaan. Dit is een soort wijk in Miami. Hier hebben we geluncht en nog wat drankjes gedaan. Ik had met wat mensen uit mijn klas over Key West. Fabienne en ik willen daar volgend weekend naar toe, en blijkbaar wilden de mensen uit m’n klas ook wel mee. Zij hebben een auto, dus dat is nog makkelijker dan een auto huren. Nu nog een hotel of hostel zoeken en dan gaan we als het goed is 17 april vroeg weg en komen we 18 april laat terug. Het schijnt er erg mooi te zijn, dus ik heb er heel veel zin in.
Flo en Bart (de Duitse jongens) hadden me uitgenodigd voor een BBQ op vrijdagavond. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen, dus ook deze keer weer een leuke avond gehad. Ik heb het heel erg gezellig met Susanne, Flo en Bart, dus daarom voel ik me nu weer stukken beter. Het is ook een fijn idee dat zij hier allemaal nog een tijdje zijn, dus dat ik mijn 3 weken nog met hun om kan gaan. Ja, 3 weken nog maar! De tijd gaat zo snel, niet normaal. Ik heb het idee dat ik hier al minstens een maand zit. Omdat ik natuurlijk elke dag school heb, heb ik veel structuur. Daar ben ik wel blij mee, want ondertussen ben ik stiekem heel erg aan het aftellen. Niet omdat ik het dus niet naar mijn zin heb, maar omdat ik Pieter eigenlijk toch wel erg mis. Maar gelukkig is er Skype! We bellen regelmatig en ik stuur ook 100 mailtjes per dag. Nee, dat valt wel mee, maar ik ben in ieder geval erg blij met alle mogelijkheden van tegenwoordig.
Het weer is trouwens opeens een stuk minder! Het is nog wel erg warm, maar het is veel bewolkt en er staat veel wind. Gisteravond heeft het ook veel geregend. Ik hoop dat het nu weer beter wordt, maar het weerbericht ziet er niet echt goed uit. Duim maar voor me dat het weer zonnig wordt, dan zal ik ook wat naar jullie toe sturen!

Oke, tot zo ver deze week.. Tot de volgende keer!

Foto's zijn trouwens weer/nog steeds te vinden op: http://picasaweb.google.nl/118104399388888673886